به بهانه ۱۰ سپتامبر روز جهانی جلوگیری از خودکشی

*کتایون خطیر – مشاور خانواده وجامعه شناس

سالانه حدود ۸۰۰ هزار نفر در جهان خودکشی کرده و جان خود را از دست می‌دهند که بیشتر آنها مرد هستند؛ مردانی که عموما تمایلی به حرف زدن از مشکلاتشان ندارند و در پی کمک گرفتن از مشاورین و روانشناسان برای درمان روان رنجوری های خود نیستند.متاسفانه حدودا در هر ۴۰ ثانیه یکبار یکنفر در دنیا بر اثر اقدام به خودکشی می‌میرد و تعداد کسانی که به این عمل دست زده اند، چندین برابر این رقم است.

خودکشی دومین عامل مرگ در بین سنین ۱۵ تا ۲۹ سال در جهان است که این امر نشان می دهد پرداختن به آن توسط خانواده ها و جوامع بسیار مهم و ضروری است.

۷۹ درصد خودکشی ها در جوامعی با در آمد پایین اتفاق می افتد. ماه سپتامبر ماه اطلاع رسانی درباره خودکشی است و ۱۰ سپتامبر روز جهانی جلوگیری از خودکشی است. همانطور که همگی می دانیم، واقعه خودکشی دختر آبی در ایران در همین تاریخ اتفاق افتاد و تک تک ما و جامعه جهانی را اندوهگین کرد.

در اینجا به بخشی از علائم پیش بینی کننده اقدام به خودکشی اشاره می کنیم تا بدین سان توجه شما را به اطرافیانتان بیشتر جلب کرده تا شاید بتوان جلوی بسیاری دیگر از اقدام کنندگان به خودکشی گرفته شود.

علایم هشدار دهنده خودکشی:

ـ صحبت درباره مرگ و یا خودکشی

ـ صحبت مداوم درباره بیهوده بودن زندگی و احساس گناه.

ـ صحبت از درد تحمل‌ناپذیری که احساس می کند.

ـ انجام رفتارهایی که به خود فرد آسیب می‌رساند مانند مصرف بیش از حد سیگار – انجام رفتارهای بی‌محابا و کارهای خطرناک.

ـ انجام کارهایی که می‌تواند به منزله جستجو و آمادگی برای اقدام به خودکشی باشد مثل خرید وسایل خودکشی.

ـ دیدار و تماس ناگهانی برای خداحافظی از خانواده و دوستان و یا بخشیدن وسایل شخصی ارزشمند به دیگران یا خیریه ها.

ـ تغییر شدید و ناگهانی رفتارها یا احساسات مانند آرامش ناگهانی پس از یک آشفتگی شدید و یا نشان دادن خشونت بیش از حد.

ـ انزوا و کناره‌گیری غیرمعمول از جمع‌های خانوادگی و دوستانه.

ـ از دست دادن علاقه به انجام کارهایی که قبلا به آنها علاقه‌مند بوده است.

– افسردگی، احساس شدید گناه و شرم، انتقاد از خود.

– احساس خشم.

– حس بیگانگی، انزوا و تنها بودن.

– داشتن سابقه اقدام به خودکشی.

– وقوع یک رویداد استرس زا یا آسیبی سخت مانند مرگ یکی از عزیزان.

-انجام عمل تدافعی در برابر تجربه ای تلخ.

– احساس نا امیدی و بی پناهی.

– شکست در اجرای طرح ها و آرزوها.

– بیماری های جسمی و روحی.