سندروم آشیانه خالی

* کتایون خطیر
مشاور خانواده وجامعه شناس

با توجه به اینکه فصل شروع مدرسه، کالج و دانشگاه است، بسیاری از بچه ها راهی مدارس و بسیاری دیگر راهی کالج ها و دانشگاه ها می شوند.

بعضی در همان شهر و بعضی راهی دیگرشهرها و حتی کشورهای دیگری می شوند .

در این زمان والدین این جوانان با عارضه ای به نام « سندرم آشیانه خالی» روبرو می شوند.

سندرم آشیانه خالی نوعی حس اندوه و تنهاییست پس از آنکه فرزندان به قصد جدا زندگی کردن یا رفتن به کالج و دانشگاه برای اولین بار خانه را ترک می‌کنند پدر، مادر و یا سرپرست این جوانان ممکن است به آن دچار شوند.

ترک «آشیانه» توسط فرزند باعث ایجاد تغییراتی در جریان زندگی پدر و مادر می‌گردد که می تواند تبعات مثبت و منفی ای داشته باشد.

توجه داشته باشید پس از اینکه فرزندتان خانه را ترک کرد حال عجیبی را تجربه خواهید کرد. حسی مملو از اندوه و نگرانی سرتاسر وجودتان را فرا خواهد گرفت.

خوب است بدانیم که پدرها و مادرهای زیادی معمولا این حس را در این زمان تجربه کرده اند و کافیست که بدانیم این حسی کاملا طبیعی و پذیرفته شده است.

شما احتمالا به شدت نیازمند صحبت کردن درباره این قضیه هستید بخصوص اگر فرد برونگرایی باشید.

بگردید و با افرادی صحبت کنید که چنین تجربه ای داشته و یا دارند. بدون خجالت در مورد احساساتتان که کاملا طبیعی است صحبت کنید.

سعی کنید افرادی که حس شما را درک کرده و به شما عذاب وجدان یا خجالت نمی دهند و شما و احساس تان را قضاوت نمی کنند را بیابید و با آنها درد و دل کنید.

بسیار خوب و مفید است که در مورد رفتن فرزندتان و احساساتی که تجربه می کنید حرف بزنید و بدانید همه ی آن چیزی که تجربه می کنید کاملا طبیعی است و زمان می برد تا به این شرایط عادت کنید، از خودتان توقع نداشته باشید بتوانید به سرعت با این قضیه کنار بیایید. به خودتان زمان بدهید.

مراحلی که به طور معمول والدین در این زمان طی خواهند کرد:

اندوه و غم: از هر ۱۰ والد ۹ نفر در طی ۱ تا ۲ ماه از این مرحله عبور خواهند کرد.

پذیرش: مرحله ای که والدین خوشحال نیستند ولی شرایط را پذیرفته اند و اندوهگین نیستند.

شاد بودن: از ۶ ماه تا ۹ ماه زمان می برد که والدین به این مرحله برسند. کمتر شدن مسئولیت ها سوق دهنده رسیدن به این مرحله است.

پس از اینکه فهمیدیم و پذیرفتیم که احساسات مان کاملا طبیعی است چگونه به خودمان کمک کنیم تا برای همیشه در این حال باقی نمانیم:

۱. برنامه ریزی برای زندگی بدون حضور دائمی فرزند.

بطور مثال ثبت نام در کلاسی که همیشه علاقمند به آن بودید .

۲.بدانید و مطمئن باشید که حال شما برای همیشه اینگونه نمی ماند. اکثریت والدین در طی ۶ الی ۹ ماه بطور کلی با این قضیه کنار می آیند.

۳. با خودتان مهربان باشید، بپذیرید وتصدیق کنید که خیلی چیزها تغییر کرده است. ما باید بدانیم فقط با فرزندمان خداحافظی نمی کنیم بلکه با نقش ها، مسئولیت ها و بعضی روابط مان نیز خداحافظی می کنیم که در اوایل پذیرش آن ممکن است برایمان سخت باشد.

۴. زمان آن رسیده که تمرکز بیشتری بر روی روابط زناشویی و روابط دوستانه تان داشته باشید. بعد از کمتر شدن مسئولیت هایتان و رفتن یک جوان از خانه زمان بیشتری برای برنامه های عاشقانه و دوستانه دارید.

در زمان خداحفظی چگونه عمل کنیم: کاملا منطقی و مفید است که در مورد دلتنگی و غم و … با فرزندتان صحبت کنید ولی به او یادآور شوید که این احساس کاملا طبیعی است و سعی می کنید که با آن کنار بیایید.

۵. سعی کنید والدینی که شرایطی مانند شما را دارند پیدا کنید و با آنها ارتباط برقرار کنید.

سخن آخر اینکه ترک کردن خانه توسط جوانان کاملا طبیعی و جزئی از مراحل رشد است ( گاه برای درس خواندن و گاه در پی ازدواج و گاه…) و بدانید هر چه فرزندتان را مستقل تر بار آورده باشید والد موفق تری بوده اید و این مرحله برای او آسان تر طی می شود. اما اینها هیچکدام دلیل نمی شود که سخت نباشد…