سوء استفاده جنسی کنتلر : میراث سیاه آزادی جنسی

پدوفیل ها به عنوان پدر خوانده های نوجوانان. رسوایی سوء استفاده در برلین – تنها یک مورد نیست.

ترجمه: تهرانتو / منبع: دویچه وله

علل آن در ایده های آزادی جنسی است که به سالهای دهه ۶۰ باز می گردد.

مارکو که تمایلی به ذکر نام کامل خود ندارد می‌گوید:

” زندگی ما خراب شده است. “

مارکو جوانی مهربان و دوست داشتنی است که نمی‌توان از روی ظاهرش تشخیص داد ۴۰ سال دارد و یا اینکه او از نه سالگی، طی سالیان سال مورد سوءاستفاده جنسی از سوی یک پدر خوانده پدوفیلی قرار گرفته است.

نکته ویژه در مورد این پرونده: مقامات برلین که مسئولیت حمایت از مارکو را برعهده داشتند، ادعاهای سوءاستفاده را پیگیری نکرده‌اند و یا حتی خطر آن را تصدیق کنان پذیرفتند.

سون می‌گوید: ” تو دیگر نمی‌توانی آن را جبران کنی. “

سون با مارکو همسن است و نزد فریتس اچ. همان پدر خوانده سابقه دار اقامت داشت.

حتی اگر این قضیه را در این دو نفر تشخیص ندهیم : خشونت و سوء استفاده چیزی را در آنها نابود کرده است، آنها هرگز در زندگی نتوانستند روی پای خود بایستند، هر دو وابسته به کمک دولت هستند.

قربانیان خواستار روشنگری هستند

اما آنها هنوز هم می‌خواهند به جنگ ادامه دهند: برای اینکه مسئولان بالاخره پاسخگو باشند.

البته فریتس اچ. در سال ۲۰۱۵ درگذشته است.

مارکو و سون در زیر تابش گرم نور خورشید بعد از ظهر، در مقابل یک رستوران در مرکز برلین ایستاده اند.

هم‌اکنون کنفرانس مطبوعاتی به پایان رسیده است، که در نهایت باید تاریکی و ابهام این مسئولیت ها را روشن کند.

گروهی از محققان دانشگاه هیلدزهایم گزارشی را که به سفارش اداره آموزش، جوانان و خانواده  مجلس سنای برلین، تهیه کرده بودند، ارائه دادند.

این اداره ای است که اگرچه در آن زمان نام دیگری داشت، اما مسئولیت محافظت از مارکو و سون را بر عهده داشت.

مشایعت علمی به عنوان یک پوشش

محققان قادر به مشاهده پرونده های پدر خوانده فریتس اچ. نبودند که علاوه بر مارکو و سون هشت کودک و نوجوان دیگر نیز بین سالهای ۱۹۷۳ و ۲۰۰۳ نزد وی اقامت داشتند.

کودکان توسط ادارات رفاه جوانان برلین به فریتس اچ. واگذار شدند.

پدر خوانده پدوفیلی در گزارش فنی توسط هلموت کنتلر ، استاد تعلیم و تربیت که در ادارات رفاه جوانان و دبیرخانه مجلس سنای برلین از اعتبار بالایی برخوردار بود، مورد تعریف و حمایت قرار گرفت.

گروه تحقیقاتی هیلدزهایم مبنی بر واقعیت مشخص می‌کند :

” مسئولیت به خطر افتادن سلامتی و رفاه کودکان به عهده دولت است.”

آدم چشمان خود را می مالد و شوک زده از خودش میپرسد :

چطور چنین چیزی ممکن بود؟ و آیا این مسئله مربوط به یک پرونده استثنایی است؟

سوءاستفاده زیر عنوان آزادی جنسی

متاسفانه خیر. زیرا عشوه گری همراه با رابطه جنسی با کودکان مدت مدیدی از دهه ۱۹۶۰ در محافلی که خود را مترقی می‌دانستند، رواج داشت.

و تنها در آنجا نبود، چرا که رسوایی فعلی متوجه نویسنده معروف گابریل ماتزنف در فرانسه است.

او در مقاله منتشر شده خود در سال ۱۹۷۴ با عنوان ” زیر ۱۶ سال ” ، عشقبازی جسمانی با نوجوانان را که او خودش نیز آن را گذرانده بود، ارج نهاد.

هیچ کس از این مسئله ناراحت نبود که هنرمندان دقیقا همین‌طور باشند.

تازه اکنون که یکی از معشوقان سابق او (در آن زمان ۱۳ ساله بود) در کتابی رابطه استثماری مازنف با خود را فاش کرد، عشق و علاقه وی او را به روز سیاه انداخت.

رسیدگی به پرونده های سوءاستفاده برلین با حمایت مقامات مسئول با تاخیر زیادی آغاز شد. آنها نیز میراث سیاه آزادی جنسی که استنباط غلطی از آن شده، هستند.

محقق روابط جنسی به عنوان دلال محبت

هلموت کنتلر در این خصوص یک چهره مهم است.

امروز او به عنوان یک دلال محبت شیطانی برای کودک آزاری ظاهر می شود، اما مدتها به عنوان شخصیتی درخشان اعتبار داشت.

وی یکی از سرشناس ترین کارشناسان روابط جنسی در جمهوری آلمان بود.

توصیه های تربیتی او نزد والدین زیادی روی میز کوچک کنار تختخواب قرار داشتند.

او کارشناسی بود که مردم با میل به سخنان او در رادیو و تلویزیون گوش می‌کردند.

” آموزش جنسی رهایی بخش ” وی فرض می‌کرد که کودکان نیز موجودات جنسی هستند و حق دارند که تمایلات جنسی خود را محقق کنند.

رهایی تمایلات جنسی کودکان از نظریه های اخلاقی سرکوبگرانه ، انرژی هایی را آزاد می‌سازد که به کنش سیاسی و از نظر وی به دموکراتیک سازی واقعی و ضروری جامعه آلمان منجر می‌شود.

۱۹۶۸ : اعتراض علیه نظریه های اخلاقی سنتی

اواخر دهه ۱۹۶۰ بود:

نسل جوان در آلمان شروع به سؤال کردند که والدین و پدربزرگ ها و مادربزرگ های آنها در دوران نازی واقعاً چه کرده اند.

کلیه صاحب نظران و نظریه‌های اخلاقی سنتی مورد انتقاد قرار گرفتند.

رویای یک جامعه آزاد و رها از هر گونه قید و بند، محقق گردید.

امروزه روز به سختی قابل تصور است.

در حالت مستی شدید آزادی حتی چیزهای از پیش غیرقابل تصور نیز قابل تصور شد.

یعنی اینکه پدوفیل ها نیز باید ‌بتوانند تمایلات جنسی خود را با کودکان و نوجوانان محقق کنند.

وارثان تفکرات سال ۱۹۶۸ یعنی حزب محیط زیست آلمان، سبزها نیز با میراث سیاه این تفکر مبارزه می کنند.

آنها در یک کنگره سالانه حزب در مراحل اولیه خود، چهل سال پیش، در مورد حذف بند ۱۷۶ که تمایلات جنسی با کودکان زیر ۱۴ سال را تحت کیفر قرار می‌داد، مباحثه کردند.

پنج سال بعد، سبزها در ایالت نوردراین-وستفالن حتی تصمیم به تلاش برای قانونی کردن رابطه جنسی بین بزرگسالان و کودکان گرفتند.

مشروط بر اینکه یک ” رابطه جنسی توافقی ” باشد.

مؤسسه به عنوان محل وقوع جرم

دو عضو حزب سبزهای برلین این آزادی را بدون تغییر قانون نیز به دست آوردند.

آنها برای داشتن رابطه جنسی با نوجوانان از یک اداره ” نوجوانان مشکل دار ” استفاده کردند.

سوء استفاده ای که در سال ۲۰۱۱ در مدرسه Odenwald در جنوب غربی آلمان آشکار شد، کاملا حساب شده بود و این مدرسه مدتها به عنوان یک پروژه نمایشی برای تعلیم و تربیت اصلاحی آزادیخواهانه به شمار می‌رفت.

معلمان مشروبات الکلی را برای کودکان جایز شمردند.

آزار و تهدید کودکان و نزدیکی بسیار زیاد با معلمانی وجود داشت که با دانش آموزان خود در به اصطلاح ” خانواده ” با هم زندگی می کردند.

نوازش کردن زیر دوش، رابطه دهانی برای بیدار کردن دانش آموزان، فساد و انحطاط اخلاقی تا به مدیر مدرسه گرولد بکر، کشیده شد.

وی نیز تا زمان بر ملا شدن این رسوایی، به عنوان یک چهره درخشان در تعلیم و تربیت اصلاحی به شمار می‌رفت.

وقتی آشکار شد که چه اتفاقی در آنجا رخ می‌دهد، عموم مردم مات و مبهوت شده بودند.

حداکثر تا ۹۰۰ کودک و نوجوان بین سالهای ۱۹۶۶و ۱۹۸۹ در مدرسه Odenwald که در سال ۲۰۱۵ بسته شد، مورد سوء استفاده جنسی قرار گرفتند.

مددکاری به عنوان یک پوشش

بزرگسالان فکر می‌کردند که تحت پوشش مددکاری و تعلیم و تربیت آزادیخواهانه می توانند اجازه هر کاری را به خود بدهند.

و مدتهای مدیدی هیچ کس به دقت نگاه نکرد، مدتهای مدیدی هیچ کس به حرفهای کودکان گوش نداد.

اثری از مدرسه Odenwald باز هم به رسوایی سوءاستفاده فعلی برلین منجر می‌گردد.

زیرا ادارات رفاه جوانان برلین نیز به اصطلاح ” نوجوانان مشکل دار ” را به مدرسه اودن والد نیز فرستادند.

نوجوانانی که مانند مارکو و سون احتیاج به کمک واقعی داشتند.

گزارش هیلدزهایم نیز نمی تواند مشخص کند که در نهایت چه تعداد از آنها به پدر خوانده های پدوفیلی در برلین و آلمان غربی واگذار شده‌اند.

دلیل مطالعه منتشر شده، تنها روی پدرخوانده فریتس اچ. متمرکز شد.

چه کسی مسئول درد و رنج آنهاست؟

کنتلر در سال ۱۹۸۸ در گزارشی از ” آزمایش ” خود خبر داده بود که

در آن آزمایش از سال ۱۹۶۹ ، کودکان خیابانی را به “سرایدار” های پدوفیل ( جهت ظاهرا استفاده متقابل ) واگذار کرد.

وی گزارش می دهد: “من موفق شدم حمایت کارمند مسئول مجلس سنا را برای این کار جلب کنم”.

بنابراین سوءاستفاده علنی بود، اما هیچ کس توجهی به آن نکرد.

تازه پس از آن، مارکو و سون به دستان شکنجه گر خود سپرده شدند.

ضمنا تنها “سرایداران پدوفیلی” نبودند که کودکان به آنها داده می شد.

گزارش هیلدزهایم نیز این موضوع را روشن می کند.

” اطلاعات کنونی به طور فشرده حاکی از این هستند که این پدر خوانده ها مردانی تنها، گهگاه قدرتمند (…) از دانشمندان ، مؤسسات تحقیقاتی و سایر زمینه های تعلیم و تربیت هستند. “

به غیر از کنتلر، مسوولان به طور نامعلومی قابل ذکر بودند.

محققان هیلدزهایم در مورد یک “شبکه” صحبت می کنند.

این شبکه شامل مؤسسات علمی تربیتی، یکایک ادارات رفاه جوانان و اداره مسئول جوانان مجلس سنا می‌شود.

در آنجا مواضع پدوفیلی، تحت نفوذ قاطع هلموت کنتلر، مورد پذیرش و دفاع قرار گرفته‌اند.

دیگر نمی‌شود مسئولیت را به گردن وی انداخت. کنتلر در سال ۲۰۰۸ درگذشت.

 ساندرا شیرز سناتور مسئول فعلی برلین،

در کنفرانس مطبوعاتی ابراز همدردی عمیق کرد و بر مسئولیتی که ایالت برلین حاضر است برای درد و رنج افراد آسیب دیده، بر عهده بگیرد، تأکید کرد.

اگرچه این پرونده ها بسته شده اند اما او همچنین قول ارزشگذاری و تصدیق مالی رنج های آنان را می دهد.

با این وجود مارکو و سون هنوز راضی نیستند.

یکی از مسئولین احتمالی، رئیس وقت یک اداره رفاه جوانان هنوز زنده است، اما تاکنون تحقیقی در مورد او انجام نشده است.

مارکو می گوید: “آنها به مقصود خود رسیده‌اند؛ هیچ نامی از آنها برده نشده است.

آنها از سیستم خود محافظت کرده اند.”

نباید آن را چنین تیره و تار ببینیم.

 اما یک چیز نیز واضح است:

طبق گزارش محققان هیلدزهایم، روشنگری باید ادامه یابد، پرونده های بیشتری باید باز گذاشته شوند.

بدین ترتیب در نهایت پاسخ به این پرسش یافت می‌شود :

چگونه چنین چیزی ممکن بود؟

ترجمه: تهرانتو / منبع: دویچه وله