فرهاد میثمی از زندان رجایی شهر: تحقق قدرت بی‌قدرتان از مسیر ایستادگی جمعی‌ می‌گذرد

فرهاد میثمی از زندان رجایی شهر اعلام کرد که به اعتصاب غذای خود ادامه خواهد داد

فرهاد میثمی، پزشک، فعال مدنی، مترجم و زندانی سیاسی با ارسال نامه‌ای از زندان رجایی شهر کرج با اشاره به اهداف سیاسی‌اش از عزم خود برای ادامه اعتصاب غذا خبر داد.

او در نامه‌ای به شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان اظهار کرد شوق آن دارد که در آینده به عنوان یک عضو مبارز در کنار آنها در برابر استبداد بایستد و راه باریک آزادی را به ظهور برسانند؛ فرهاد میثمی در ادامه نوشت بذر آن آینده‌نزدیک در دل عمل “اکنون” ما نهفته است.

او در ادامه نوشت که این مسیر نه از طریق پایان اجتناب من از غذا، بلکه از طریق آغاز کنش‌های ایستادگی به صورت جمعی و ایستادن پای خواسته‌های برحق و معلق مانده‌ به ثمر خواهد نشست.

این درحالی است که انتشار تصاویری از وضعیت نامساعد جسمی این زندانی در دوران اعتصاب غذا واکنش زیادی را در فضای مجازی برانگیخته و شورای هماهنگی تشکل های صنفی فرهنگیان ایران نیز در ۱۵ بهمن با انتشار نامه‌ای سرگشاده خطاب به فرهاد میثمی از او خواستار شکستن اعتصاب غذایش شد.

این شورا در بخشی از این نامه با بیان اینکه وجود افرادی مانند فرهاد میثمی برای روزهای آینده ایران بسیار مهم و ضروریست آورده است: حضور شما از لحاظ راهبردی برای شکل دهی به ایده راه گشایی قدرت بی قدرتان بزودی بسیار راه گشا و حیاتی خواهد بود.

فرهاد میثمی نیز در پاسخ به درخواست این شورا با تاکید بر اینکه تحقق چنین ایده‌ای با شکستن اعتصاب او محقق نمی‌شود نوشت این مسیر از یک طرف با ایستادگی جمعی معلمان، کارگران، دانشجویان، وکلا، خبرنگاران، بازنشستگان و … و از سوی دیگر با پافشاری بر خواسته‌های بر حق و معلق مانده همه مردم به مقصد می رسد.

میثمی همچنین در پاسخ به درخواست های مکرر برای شکستن اعتصاب غذایش گفت که اعتصاب غذایش از نوع امساک طولانی مدت است و از خطرات در اعتصاب غذاهای فوق حاد و حاد دور است و آن را به سوختن آرام یک شمع تشبیه کرد.

این پزشک و فعال مدنی همچنین اطمینان داد وضعیت جسمی او تا پس از نوروز ۱۴۰۲ به همین شکل بماند.

نامه فرهاد میثمی خطاب به شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان

شورای محترم هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان!

با سلام

عنایت آن شورا به کنش کوچک ایستادگیِ این وظیفه‌دارِ خُرد برایم مایه‌ی نهایت مباهات است. در هماهنگی با آنچه ذکر فرموده‌اید، بی‌تردید من نیز شوق وافر دارم که در آن آینده به عنوان عضو کوچکی در صف شما بزرگواران، باشم تا “قدرت بی‌قدرتان” را در برابر “استبداد” طی “راه باریک آزادی” به ظهور برسانیم. اما بذر آن آینده‌ی نزدیک در دل عمل “اکنون” ما نهفته است.

ضمن احترام فراوان، برآنم که این مسیر نه از طریق پایان اجتناب من از غذا، بلکه از طریق آغاز کنش‌های ایستادگی به صورت جمعی توسط اعضای آن نهاد محترم (و نیز توسط سایر تشکل‌ها اعم از کارگری، دانشجویی، وکلا، خبرنگاران، بازنشستگان و …) با ایستادن پای خواسته‌های برحق و همچنان معلق مانده‌ی همگان بر “زندگی”، قرین به مقصود خواهد شد. (در آن میان است از جمله خواست جدی برای آزادی زندانیانی نظیر محمد حبیبی عزیز).

وظیفه خود می‌دانم صادقانه و در نهایت احترام خدمت شما، و خدمت تمام عزیزان و بزرگوارانی که بذل محبت و ابراز نگرانی در این باره فرموده‌اند، اعلام دارم که اجتناب از غذای اینجانب از نوع امساکی طولانی مدت است که از خطرات اعتصاب غذاهای فوق حاد و یا حتی حاد کاملاً به دور است. به هیچ‌وجه شبیه روشن کردن فتیله‌ی یک دینامیت با احتمال انفجار هر لحظه نیست، بلکه شبیه آرام سوختن یک شمع است. پیش‌تر در این باره شرح داده‌ام و بازهم به زودی شرح بیشتر خواهم داد، به امید آنکه در امواج هیاهوها گم نشود و به آن توجه شود.

اجمالاً، اطمینان می‌دهم که از هرگونه خطر جانی عاجل به دور هستم و با شناختی که به سبب گونه‌ی تحصیلاتم از بدن انسان دارم در کنار تجربه‌های عدیده‌ی شخصی، یقیناً تا پس از نوروز نیز خود را همراهتان خواهم داشت و فرصت کافی برای گفتگوهای آتی در میان خواهد بود.

مطمئن باشید من زندگی را بسیار دوست می‌دارم و از زمانی زودتر که فرصت کافی باشد درباره احتمال خطر جدی برای سلامتی‌ام هشدار خواهم داد. خواهشمندم به عرائضم در این باره اعتماد کنید. از خدمتتان تقاضا دارم در این مقطع، تمام توان بر ایفای نقش تاریخی و بسیار حیاتی تشکل ارزشمندتان متمرکز شود که این خود دقیقا بخشی شکست‌ناپذیر از سازوکار ظهور تاریخی “قدرت بی قدرتان” است.

مشتاق دیدارتان
فرهاد میثمی
۱۸ بهمن‌ماه ۱۴۰۱
زندان رجایی‌شهر