نتانیاهو اصرار دارد که اسرائیل باید کنترل مرز غزه و مصر را حفظ کند و خواهد داشت؛ محور شرارت جمهوری اسلامی به محور فیلادلفی نیاز دارد

نتانیاهو اصرار دارد که اسرائیل باید کنترل مرز غزه و مصر را حفظ کند و خواهد داشت

بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر می‌گوید اسرائیل چهار هدف جنگی دارد؛ نابود کردن حماس، بازگرداندن همه گروگان‌ها، اطمینان از این که غزه دیگر تهدیدی برای اسرائیل نخواهد بود و به سلامت ساکنان مرزهای شمالی را بازگرداند.

آخرین هدف جنگ در روزهای اخیر به اصرار وزیر دفاع یوآو گالانت اضافه شد.

او تاکید می‌کند سه مورد از آن اهداف جنگی از یک مکان عبور می‌کنند. راهروی فیلادلفی. این خط لوله حماس برای اکسیژن و تسلیح مجدد است.

او سپس از نقشه اسرائیل و غزه استفاده می کند تا توضیح دهد که چرا کنترل اسرائیل بر مرز مصر و غزه برای امنیت اسرائیل حیاتی است.

نتانیاهو توضیح می دهد که پس از خلع سلاح در سال ۲۰۰۵، اسرائیل تمام مرزهای غزه به جز مرز با مصر را کنترل کرد و از آنجا بود که سلاح ها به نوار رسید. غزه به تهدیدی بزرگ برای اسرائیل تبدیل شد.

نتانیاهو همچنین از ناتوانی مصر در تامین امنیت مرزها انتقاد می کند و می گوید که ورود سلاح، ابزار ساخت سلاح و ابزار حفر تونل، نه تنها در زمان محمد مرسی، رئیس جمهور اخوان المسلمین، بلکه در زمان حسنی مبارک و. دیگران یعنی رئیس جمهور عبدالفتاح السیسی رخ می دهد.

نتانیاهو اصرار دارد که دولت‌هایش در طول سال‌ها علیه این افزایش نظامی جنگیده‌اند، اما ابراز تاسف می‌کند که مشروعیت بین‌المللی یا داخلی برای بازپس‌گیری غزه وجود ندارد.

او می گوید که ۲۰ سال پیش، در حالی که آریل شارون، نخست وزیر وقت، طرح جدایی خود را ارائه کرد، اصرار داشت که اسرائیل کنترل بر کریدور فیلادلفی را حفظ کند و او در نامه ای به شارون در هنگام استعفا از دولتش این الزام را مجدداً بیان کرد.

او می گوید که محور شرارت به محور فیلادلفی نیاز دارد، و استدلال می کند که این دقیقاً دلیلی است که اسرائیل باید آن را کنترل کند.

نتانیاهو می‌گوید ما باید این واقعیت را که آنجا هستیم دائمی کنیم.

او این استدلال را که ارتش اسرائیل می‌تواند پس از مرحله اول توافق به فیلادلفی بازگردد را محکوم می‌کند و آن را با وعده‌های گذشته مقایسه می‌کند مبنی بر اینکه اسرائیل می‌تواند به لبنان و غزه بازگردد و در صورت انجام حملاتی از آن مناطق تازه تخلیه شده، خواهد بود.

او می‌گوید این یک مسئله نظامی تاکتیکی نیست، بلکه یک ضرورت دیپلماتیک و استراتژیک است.

این مسئله فشار دیپلماتیک گسترده ای است که از سوی کل جهان بر ما اعمال خواهد شد اگر ما برویم، دیگر برنمی گردیم. ما برنمی گردیم.

او می‌گوید فشاری که اسرائیل برای منصرف کردن آن از رفتن به رفح با آن روبه‌رو شد، در مقایسه با فشاری که برای جلوگیری از بازگشت اسرائیل به کریدور فیلادلفی، که شامل تلاش‌های شورای امنیت سازمان ملل می‌شود، چیزی نیست.

او می‌گوید این راهرو با همه مکان‌های دیگر متفاوت است مرکزی است، همه آینده ما را تعیین می‌کند.

او می‌گوید همه اهمیت حفظ کنترل کریدور فیلادلفی توسط اسرائیل را می‌دانند، اما همه آنها از ما می‌خواهند که جنگ را پایان دهیم.

خروج از راهرو گروگان ها را باز نمی گرداند. برعکس. او می‌گوید و استدلال می‌کند که حماس تنها زمانی که اسرائیل به رفح و فیلادلفی رفت، تمایل به دستیابی به توافق را نشان داد.

ماه‌ها، پس از اولین توافق در نوامبر، حماس تسلیم نشد. این گروه اصرار داشت که اسرائیل پیشاپیش پایان جنگ و عقب‌نشینی کامل از غزه را اعلام کند و اساساً به حماس اجازه دهد تا بر غزه حکومت کند و این بدیهی است که منجر به بازگشت یک گروگان نمی‌شود.

او می‌گوید اولین شکاف زمانی رخ داد که وارد رفح شدیم، فیلادلفی را کنترل کردیم، گذرگاه رفح را کنترل کردیم. سپس ناگهان آنها شروع به صحبت متفاوت کردند.

حماس سپس وقتی فکر می‌کردند جمهوری اسلامی می‌آید و آنها را نجات می‌دهد یا حزب‌الله آنها را نجات می‌دهد، عقب‌نشینی کرد. اکنون آنها امیدوارند که فشارهای بین المللی و داخلی آنها را نجات دهد.

او تاکید می کند که هرگز نگفته است که اسرائیل ۴۲ سال آنجا خواهد بود، اما من می دانم که اگر ما آنجا را ترک کنیم، ممکن است تا ۴۲ سال دیگر برنگردیم. چون ما رفتیم و ۲۰ سال برنگشتیم.