با کاهش نفوذ واشنگتن با چین و روسیه به عنوان متحدانش، رژیم استبدادی ایران در حال تشکیل یک ائتلاف خاورمیانه است

آمریکا دیگر بزرگترین قدرت خاورمیانه نیست. جمهوری اسلامی است

این اولین حمله هوایی به رهبری ایالات متحده علیه شبه‌نظامیان شیعه حوثی تحت حمایت جمهوری اسلامی در یمن است که نقطه عطف ترسناک دیگری را در مسیر طولانی شکست‌های سیاست‌های غرب در خاورمیانه نشان می‌دهد که مهم‌ترین و بارزترین آن دهه‌ها باقی مانده است و آن شکست در حل مناقشه اسرائیل و فلسطین می باشد.

این واقعیت که ایالات متحده با حمایت بریتانیا موظف به استفاده از زور در پاسخ به حملات حوثی‌های خفه‌کننده تجارت به کشتی‌رانی دریای سرخ بود، واقعیتی ناخوشایند را منعکس می‌کند اهرم سیاسی واشنگتن رو به کاهش است، دیپلماسی آن ناکارآمد است، اقتدارش مورد تمسخر قرار می‌گیرد. حوثی‌ها بدون هراس قول دادند که حملات ادامه خواهند یافت.

این تشدید شدید و بی پایان واقعیت ناخوشایند دیگری را برجسته می کند. قدرت مسلط در خاورمیانه دیگر آمریکا، مصر متحد غرب، عربستان سعودی یا حتی اسرائیل نیست. این متحد اصلی حوثی ها، جمهوری اسلامی است.

صحبت از برندگان و بازندگان در میان کشتار وحشتناک غزه که حوثی ها می گویند باعث شروع کارزار آنها شد آسان نیست. با این حال، از نظر استراتژیک، روشن است که چه کسی در این بحران پیشروی می کند. با نبرد توسط نیابتی ها، جایگاه جمهوری اسلامی با هر قربانی فلسطینی، موشک حزب الله، بمباران عراق و سوریه و پهپاد حوثی تقویت می شود.

جو بایدن، رئیس‌جمهور ایالات متحده، افکار جهانی و بیشتر آمریکایی‌ها را با تعهد عجولانه به حمایت بی‌قید و شرط از اسرائیل پس از جنایات حماس و وتو کردن طرح‌های آتش‌بس سازمان ملل متحد، بیگانه کرد. سیاست او در خاورمیانه منسوخ به نظر می رسد. ایالات متحده که هرگز در جهان عرب محبوبیت نداشت، به عنوان یک شر ضروری تحمل شد. دیگر نه. جمهوری اسلامی غیر عرب اکنون در سکان رانندگی است.

اسرائیل نیز از ۷ اکتبر از زنگ بیداری راهبردی رنج برده است، اگرچه سیاستمداران تندروتر آن هنوز آن را درک نمی کنند. وحشت غزه برای همیشه تغییر کرده است، به بدتر، نحوه نگاه به کشور شاهد ادعاهای بی سابقه نسل کشی در لاهه. خالد بن بندر، سفیر عربستان در لندن، هفته گذشته به بی بی سی گفت که دولت یهود دیگر نباید به عنوان یک مورد خاص در نظر گرفته شود.

جمهوری اسلامی با توطئه پکن برای دور زدن تحریم ها، ماهانه میلیون ها بشکه نفت خام با تخفیف به چین می فروشد.

همه اینها برای رژیم استبدادی متجاوز ایران به درد می خورد. آخوندها سه هدف اصلی در سیاست خارجی دارند بیرون راندن ایالات متحده، دشمن شیطانی انقلاب ۱۹۷۹، از خاورمیانه. حفظ برتری منطقه ای؛ و تقویت اتحادهای کلیدی با چین و روسیه. نابودی اسرائیل، واقعی یا لفاظی، چهارمین مورد است.

شبکه‌های شبه‌نظامی جمهوری اسلامی «محور مقاومت» در فاصله‌ی دو دستی عمل می‌کنند. نظرات در مورد اینکه آیا حوثی‌ها، مثلاً توسط تهران آموزش دیده و مسلح شده‌اند، از دستورات آن پیروی می‌کنند یا خیر، متفاوت است. برخی تحلیلگران معتقدند که جمهوری اسلامی کنترلی بر جانشینان یمنی خود ندارد. حزب الله لبنان نیز اصرار دارد که از نظر عملیاتی خودمختار است.

با این حال، وقتی با حماس در غزه، گروه‌های فلسطینی کرانه باختری و شبه‌نظامیان مستقر در عراق و سوریه همراهی می‌کنیم، آشکار است که جمهوری اسلامی یک ائتلاف کنترل‌شده از راه دور متشکل از مایل به پیشی گرفتن از ایالات متحده تشکیل داده است. بمباران پایگاه‌های حوثی‌ها، به جای فشار برای آتش‌بس در جنگ داخلی طولانی مدت یمن، این واقعیت را تغییر نخواهد داد. به احتمال زیاد به روایت مقاومت ضد غربی و ضد اسرائیلی تهران در سراسر منطقه دامن می زند.

جمهوری اسلامی با هوشیاری بیشتر نسبت به گذشته، گام‌های عمل‌گرایانه‌ای برای ترمیم روابط با رقبای عرب خلیج فارس برداشت و روابط دیپلماتیک با عربستان سعودی را احیا کرد. اما هیچ عشقی بین ریاض و تهران گم نشده است. مهمترین جنبه این معامله این بود که چین میانجی آن بود.

چین و روسیه بهترین دوستان جدید جمهوری اسلامی هستند. و این بیش از سایر عوامل است که اقبال رژیم ایران را متحول کرده و آن را به قدرتی تبدیل کرده است. تهاجم اوکراین و پیمان همکاری قبلی چین و روسیه بدون محدودیت، کاتالیزور این انتقال بود.

جنگ و پیامدهای آن این باور را در پکن و مسکو متبلور کرد که رهبری جهانی ایالات متحده، پس از دونالد ترامپ، در حال عقب نشینی است و نظم بین المللی مبتنی بر قوانین که واشنگتن بر آن نظارت می کند، برای براندازی و جایگزینی آماده است.

از زمانی که شی جین پینگ بیش از یک دهه پیش قدرت را در دست گرفت، چین حوزه های نفوذ ژئوپلیتیکی و اقتصادی را برای رقابت و در صورت امکان جانشین حوزه های ایالات متحده ایجاد کرده است. جمهوری اسلامی محور برنامه های شی است. در سال ۲۰۲۱، دو کشور یک پیمان سرمایه گذاری استراتژیک و انرژی ۲۵ ساله امضا کردند. تهران تحت حمایت چین به گروه بریکس و سازمان همکاری شانگهای پیوسته است.

جمهوری اسلامی با توطئه پکن برای دور زدن تحریم ها، میلیون ها بشکه نفت خام با تخفیف را هر ماه به چین می فروشد که توسط تانکرهای نفتی «ناوگان تاریک» به چین منتقل می شود. پس از سال‌ها رکود و ناآرامی‌های شدید سیاسی و اجتماعی داخلی، اقتصاد آن در حال رشد است. شی در ماه فوریه به ابراهیم رئیسی، رئیس جمهور جمهوری اسلامی گفت که چین از مبارزه این کشور با یکجانبه گرایی و قلدری آمریکا حمایت می کند.

با روسیه، همه چیز در مورد اسلحه است. جمهوری اسلامی پهپادهای مسلحی را تامین می کند که مسکو برای کشتن اوکراینی ها از آنها استفاده می کند. گزارش‌ها حاکی از آن است که اطلاعات آمریکا بر این باور است که گروه مزدور واگنر روسیه قصد دارد یک سامانه دفاع هوایی میان‌برد به حزب‌الله ارائه کند که در صورت صحت، اقدامی تحریک‌کننده است.

جمهوری اسلامی نیز به نوبه خود ممکن است به زودی جنگنده بمب افکن و بالگردهای تهاجمی پیشرفته سوخوی SU-35 روسیه را که محصول یک مشارکت دفاعی بی سابقه است، تحویل بگیرد. صادرات روسیه به ایران در حال رونق است. مسکو ۴۰ میلیارد دلار برای توسعه میادین گاز طبیعی خود متعهد شده است.

علاوه بر همه اینها، برنامه غنی‌سازی غیرقانونی مرتبط با تسلیحات هسته‌ای جمهوری اسلامی طبق گزارش‌ها به سرعت در حال پیشروی است هدف دیگری که می‌تواند به حذف توافق ضد اشاعه تحت حمایت سازمان ملل در سال ۲۰۱۵ توسط ترامپ نسبت داده شود. بایدن امیدوار بود که آن را احیا کند اما منصرف شد. روسیه و چین دیگر طرف نیستند. بدترین کابوس اسرائیل، بمب ایرانی، ممکن است از همیشه نزدیکتر باشد.

روئل مارک گرچت و ری تکیه تحلیلگران نوشتند امروز، روحیه در جمهوری اسلامی پیروز است. آخوندها از تحریم ها و اعتراضات داخلی جان سالم به در برده است. این کشور با کمک متحدان قدرت بزرگ خود، اقتصاد خود را تثبیت کرده و شروع به تجدید قوای دفاعی خود کرده است. بمب هسته ای در دسترس است.

پس از ۴۵ سال تلاش، رژیم استبدادی متجاوز ایران بالاخره بچه بزرگ بلوک شد. تحریم، طرد و تهدید تهران جواب نداده است. ایالات متحده، بریتانیا و اسرائیل با یک رقیب سرسخت روبرو هستند که بخشی از یک اتحاد مثلثی جهانی است که توسط شبه نظامیان قدرتمند و قدرت اقتصادی حمایت می شود. اگر می‌خواهیم از یک درگیری گسترده‌تر اجتناب کنیم، به یک رویکرد دیپلماتیک تازه نیاز است.