دو روزنامه‌نگار جوان که تنها جرمشان گزارش حقیقت بود، در زندانی در ایران به سر می‌برند

شجاعت نیلوفر حامدی و الهه محمدی هم یادآور قدرت مطبوعات و هم شکنندگی آزادی آن است

بیش از ۱۰۰ روز است که نیلوفر حامدی و الهه محمدی، دو روزنامه‌نگار ایرانی به دلیل گزارش مرگ مهسا امینی به اتهام «جاسوسی» در بازداشت به سر می برند.

مهسا امینی دختر ۲۲ ساله اهل سقز که در تهران مهمان بود، توسط پلیس به اصطلاح امنیت و اخلاق به دلیل احمقانه حجاب ناکافی دستگیر و در نهایت در بازداشتگاه ارشاد کشته شد. مرگ او در سپتامبر گذشته جرقه خیزش و قیام در خیابانهای ایران و تظاهرات در سراسر جهان در حمایت از این شورش علیه جمهوری اسلامی جنایتکار ایران را برانگیخت.

اگر این زنان به اتهامات ساختگی – که شامل اتهامات جاسوسی برای سیا، سعودی ها، ام آی۶ بریتانیا و موساد اسرائیل است – محکوم شوند، ممکن است برای آنها حکم اعدام صادر شود. دیگر معترضان قبلا اعدام شده‌اند و تخمین زده می‌شود که از زمان شروع قیام، بیش از ۱۶۰۰۰ تظاهرکننده اکنون در زندان باشند.

نیلوفر حامدی که برای روزنامه اصلاح طلب شرق می نویسد، این خبر را مبنی بر اینکه امینی مهسا امینی پس از ضرب و شتم در بازداشتگاه پلیس در یکی از بیمارستانهای تهران بستری شده است، منتشر کرد. تصویر او که والدین مهسا امینی را در راهروی بیمارستان در آغوش گرفته بودند، توجه و محکومیت جهانی را به خود جلب کرد.

الهه محمدی که با روزنامه هم میهن کار می کند، بلافاصله پس از تهیه گزارش از مراسم ختم امینی بازداشت شد.

خانم حامدی قبل از دستگیری در ویدئویی که روزنامه‌اش تهیه کرده بود درباره چالش‌هایی که روزنامه‌نگاران زن در ایران با آن روبرو هستند صحبت کرد. او اعتراف کرد که گاهی اوقات به این فکر می‌کرد که از همه چیز دور شود.

«این چه نوع شغلی است؟ شغلی که پول و امنیت ندارد و به درد شما نمی خورد؟» او پرسید. با این حال، ما موضع می گیریم. ما ادامه خواهیم داد.»

پیش‌بینی اینکه چه چیزی می‌تواند جرقه یک انقلاب را بزند دشوار است. اعتراضات بهار عربی که از تونس آغاز شد و در سراسر خاورمیانه و شمال آفریقا گسترش یافت و با سرنگونی مستبدانی که دهه‌ها بی‌رحمانه حکومت می‌کردند، از زمانی آغاز شد که محمد بوعزیزی، فروشنده خیابانی تونسی خود را به آتش کشید.

مرگ مهسا امینی تراژدی مشابهی بود که خشم ملی را برانگیخت و در حالی که این اولین قیام در ایران از زمان انقلاب اسلامی در سال ۱۹۷۹ نیست که عصر جدیدی را آغاز کرد، هیچ یک از آنها به این اندازه گسترده نبوده، خطوط اقتصادی و منطقه‌ای را طی نکرده و نسل‌ها را متحد کرده است.

ایرانیان خواستار پایان رژیم و زنان در خط مقدم هستند و اعتراضات را رهبری می کنند.

اگر مرگ مهسا امینی فاش نمی‌شد هیچ کدام از این اتفاقات نمی افتاد.

در ۱۵ فوریه، نیلوفر حامدی و الهه محمدی جایزه بین‌المللی آزادی مطبوعات را از روزنامه‌نگاران کانادایی برای آزادی بیان دریافت می‌کنند که دارای سابقه ۴۰ ساله دفاع از حقوق روزنامه‌نگاران و مطبوعات آزاد در داخل و خارج از کشور است. این جایزه به صورت غیابی اهدا می شود تا به شجاعت روزنامه‌نگاران احترام بگذارد و یادآور قدرت مطبوعات و شکنندگی آزادی آن باشد.

بر اساس سرشماری سالانه زندان‌های کمیته حفاظت از روزنامه‌نگاران، سال ۲۰۲۲ رکورد جدیدی از نظر تعداد روزنامه‌نگاران پشت میله‌های زندان به ثبت رساند. تا پایان سال ۳۶۳ مورد روزنامه‌نگار بازداشتی شناخته شده بود و بیشترین کشوری که روزنامه‌نگاران را به زندان انداخته بود، ایران بود.

اکنون با گذشت چهار ماه از اعتراضات کشور، رژیم همچنان به مواضع تندروانه خود ادامه می دهد، زیرا خستگی در حال افزایش است و تعداد کشته‌ها افزایش می‌یابد. دو روزنامه‌نگار زندانی نیلوفر حامدی و الهه محمدی را نمی توان فراموش کرد، یا آنطور که رژیم امیدوار است از کانون توجه عمومی محو شوند.

روزنامه نگاری آنها جرم نیست و این پیام باید همچنان شنیده شود.

شجاعت نیلوفر حامدی و الهه محمدی هم یادآور قدرت مطبوعات و هم شکنندگی آزادی آن است  جایزه بین‌المللی آزادی مطبوعات  جایزه بین‌المللی آزادی مطبوعات