ما نباید از رویارویی مستقیم با تهران بر سر بحران دریای سرخ که توسط حوثی ها تحریک شده هراس داشته باشیم

غرب اکنون در حال جنگ با جمهوری اسلامی و نیروهای نیابتی آن است

موضوع مکرر خصومت ذاتی جمهوری اسلامی با غرب بوده است که صرف نظر از تهدیدات همیشگی آیت‌الله‌ها، تهران همواره از ایجاد یک رویارویی مستقیم خودداری کرده است.

آخرین باری که ایرانی ها با قدرت آتش غرب رو در رو شدند، در روزهای پایانی جنگ ایران و عراق در دهه ۱۹۸۰ بود. آنها که ناامید بودند جریان درگیری را به نفع خود تغییر دهند، تلاش کردند با مسدود کردن تنگه هرمز، بخش باریک آب در ورودی خلیج فارس، غرب را از منابع انرژی حیاتی محروم کنند.

در آن زمان سپاه پاسداران با شلیک نارنجک‌های راکتی از قایق‌های لاستیکی، کشتی‌های بین‌المللی را تهدید می‌کرد. با این وجود، این تاکتیکی بود که موفق به ایجاد اختلال بزرگ شد و باعث افزایش کوتاه مدت قیمت جهانی نفت شد.

با این حال، پس از اینکه ایالات متحده و متحدانش از جمله بریتانیا ناوگان قدرتمندی از کشتی‌های جنگی را در خلیج فارس مستقر کردند که عبور امن نفتکش‌های عبوری از تنگه را تضمین می‌کردند، امنیت به زودی برقرار شد. تلاش‌های بعدی جمهوری اسلامی برای حمله به کشتی‌های بین‌المللی به راحتی دفع شد و ایرانی‌ها را مجبور به کنار گذاشتن این تاکتیک کرد.

از آن زمان در حالی که تهران هیچ یک از خصومت های عمیق خود را با غرب از دست نداده، رویکرد ظریف تری را در پیش گرفته است و ترجیح می دهد برای انجام کارهای کثیف خود به شبکه گسترده نیابتی خود در سراسر خاورمیانه تکیه کند.

همانطور که نیروهای غربی در جریان درگیری‌های اخیر در عراق، افغانستان و سوریه به هزینه‌های خود آموختند، شبه‌نظامیان مورد حمایت جمهوری اسلامی در کشتن و ناقص کردن تعداد قابل توجهی از نیروهای آمریکایی و انگلیسی بدون اینکه تهران را ملزم به دخالت مستقیم خود کنند، بسیار مؤثر بودند.

اکنون تهران دوباره به همان تاکتیک‌ها متوسل می‌شود و می‌خواهد مناقشه غزه را به یک جنگ منطقه‌ای گسترده‌تر تبدیل کند. این گروه‌هایی مانند حوثی‌ها در یمن و حزب‌الله در جنوب لبنان را تشویق می‌کند تا جبهه‌های جدیدی را در تلاش برای تشدید فشار بر اسرائیل و آمریکا باز کنند.

البته موضع رسمی جمهوری اسلامی این است که تمایلی به ایجاد رویارویی مستقیم با آمریکا و متحدانش ندارد، سیاستی که پس از اعزام دو گروه جنگی ناو هواپیمابر آمریکایی به منطقه پس از حملات ۷ اکتبر اتخاذ شد.

عدم تمایل تهران به دخالت آشکار در مناقشه غزه زمانی که رهبر دیکتاتور جمهوری اسلامی، علی خامنه‌ای، در نوامبر با اسماعیل هنیه، رهبر گروه وحشی حماس دیدار کرد و به او گفت که جمهوری اسلامی آمادگی ورود به جنگ را ندارد، به وضوح مشهود بود.

با این حال، آنچه خامنه‌ای اعتراف نکرد این بود که جمهوری اسلامی در عوض متحدان متعدد خود در منطقه را تشویق می‌کند تا ناآرامی‌های بیشتر را برانگیزند، رویکردی که منجر به افزایش اخیر حملات انجام شده توسط حوثی‌ها و حزب‌الله شده است.

در حالی که در دهه ۱۹۸۰، ایرانی ها در نهایت در تلاش خود برای بستن تنگه هرمز شکست خوردند، اما علاقه آنها به اخلال در تجارت جهانی به ویژه حمل کالا از طریق کشتی به غرب کاهش نیافته است و آنها را به توسعه نسل جدیدی از ضد تسلیحات سوق می دهد.

این تسلیحات به شورشیان حوثی در یمن داده شده است که اکنون از آنها برای هدف قرار دادن مسیرهای تجاری بین المللی در دریای سرخ استفاده می کنند. در ابتدا، حوثی‌ها مدعی شدند که تنها به هدف قرار دادن کشتی‌های مقصد اسرائیل علاقه دارند. با این حال، اخیراً، آنها حملات خود را گسترش داده اند تا تمام حمل و نقل را شامل شود.

در عین حال، حزب الله با هدف قرار دادن سیستم دفاع ضد موشکی گنبد آهنین که در حفاظت از غیرنظامیان اسرائیلی بسیار مؤثر بوده است، فعالیت های ستیزه جویانه خود را در مرز شمالی اسرائیل افزایش داده است.

همه این‌ها می‌تواند تأثیر قابل‌توجهی بر اقتصاد جهانی داشته باشد، درست زمانی که نشانه‌هایی از بهبودی پس از دو ضربه همه‌گیری ویروس کرونا و تهاجم روسیه به اوکراین را نشان می‌داد. تعدادی از شرکت های کشتیرانی پیشرو به وخامت اوضاع امنیتی در دریای سرخ با تغییر مسیر کشتی های خود در اطراف دماغه امید خوب به جای به خطر انداختن عبور عادی خود از کانال سوئز پاسخ داده اند. جدا از افزودن دو هفته دیگر به برنامه حمل و نقل، این اختلال به ناچار منجر به هزینه های بالاتری خواهد شد که به مصرف کننده منتقل می شود که می تواند تورم را بدتر کند.

بنابراین در واقع، جمهوری اسلامی در حالی که ادعا می کند به دنبال رویارویی مستقیم نیست با کمک به حوثی ها برای حمله به مسیرهای کشتیرانی جهانی به غرب اعلام جنگ کرده است.

علاوه بر این، این چالشی است که غرب باید به آن بپردازد، نه متوسل شدن به ابهاماتی که اغلب پاسخ آن را به تهاجم روسیه به اوکراین مشخص کرده است.

جمهوری اسلامی نیز مانند روسیه کشوری متخاصم است که تنها در صورتی که قدرت‌های غربی قدرت و عزم خود را نشان دهند، بازدارنده خواهد بود. جمهوری اسلامی و یاران حوثی‌اش با ناوگان قدرتمند کشتی‌های جنگی غربی که در دریای سرخ جمع شده‌اند همتا نیستند، همانطور که با سهولت سرنگونی موشک‌های حوثی‌ها نشان داده شده است.

درست همانطور که در دهه ۱۹۸۰ در تنگه هرمز اتفاق افتاد، وادار کردن جمهوری اسلامی و متحدانش به عقب نشینی تنها راه مطمئن برای فعال کردن کشتیرانی جهانی از طریق دریای سرخ برای بازگشت به حالت عادی است.