روانشانسی کودک : چرا کودکان باید بازی کنند؟ / نظر روانشناسان کودک در مورد بازی کودکان

روانشانسی کودک : چرا کودکان باید بازی کنند؟ / نظر روانشناسان کودک در مورد بازی کودکان

روانشانسی کودک : چرا کودکان باید بازی کنند؟ / نظر روانشناسان کودک در مورد بازی کودکان

بزرگسالان معمولاً بازی کودکان را چیزی بیش از صرف یک سرگرمی نمی‌بینند. اما آیا کودکان نمی‌توانند

به جای بازی کار مفیدی انجام دهند؟

این پرسش غلط است! هیچ چیز برای کودکان مفیدتر از بازی نیست.

ترجمه تهرانتو نیوز / منبع دویچه وله

پسر از داخل باغ صدا می‌زند: “مامان ، نگاه کن!”.

او به همراه بچه همسایه، میدانی از صندلی های باغ و چیزهای دیگری که یک باغ می‌تواند در اختیار

شما قرار دهد، ساخته است.

اکنون زمان آن رسیده است که مسابقه دو با مانع، هر چه زودتر انجام گیرد.

پسران با شور و شوق آغاز به بازی می‌کنند.

من شور و هیجان کمتری دارم.

اینها بالاخره صندلی هستند، وسایل ژیمناستیک که نیستند _ اینگونه من به عنوان یک فرد بزرگسال

پیش خود استنباط کردم.

با این وجود من انگیزه پایان دادن فوری به بازی را با توجه به ممنوعیت آن

( مجاز نبودن آنها به پریدن دور و اطراف و روی صندلی‌ها ) سرکوب می کنم.

زیرا در همان لحظه سخنان رناته تسیمر، محقق علوم تربیتی از دانشگاه اوزنابروک را به خاطر می آورم:

من همیشه دلم می‌خواهد که فضا و امکانات بیشتر و بیشتری برای بازی بچه ها داشته باشم.

فضای موجود اغلب بیش از حد کنترل می شود.

کدام پدر و مادری دوست دارند ببینند که مبل و تختخواب به عنوان ترامپولین و میز و صندلی‌ها

به عنوان داربستهای بالا رفتن، استفاده می‌شوند؟

تنها این نیست که این مبلمان خوب ممکن است خراب شوند.

سؤالی که بزرگسالان از خود می پرسند این است: آیا باید چنین باشد؟

در دور و اطراف ژیمناستیک کردن ، بالا رفتن ، دویدن ، پریدن ، ساختن گودال ها؟ پخش وپلا کردن همیشگی وسایل خانگی؟

رناته تسیمر می‌گوید، این کارها باید باشند ، زیرا کودک در بازی خود را برای مقتضیات زندگی

آماده می کند.

جهان _ یک میدان آزمایش

تسیمر می گوید: “کودکی که به وسیله محیط اطراف خود آزمایش می‌کند، قانونمندی ها و قوانین طبیعت

را کشف می‌کند.

توپی روی آب شناور می‌ماند ، سنگی در آب فرو می‌رود. کودک در عمل ، کشف می‌کند که چگونه

چیزها کار می کنند.

این محقق تربیتی می‌افزاید: کودک باید برای این کارها فضای آزاد داشته باشد.

کودک این چیزها را هنگام بازی تخته و یا گوش دادن به نمایش های رادیویی نمی‌آموزد.

البته فضای آزاد، یک مسئله است _ به ویژه در شهرها.

حق کودک برای اوقات فراغت و بازی ، در ماده ۳۱ کنوانسیون حقوق کودکان سازمان ملل تثبیت شده است.

کمیته حقوق کودکان سازمان ملل همچنین تأکید می کند که بازی باید به طور اختیاری و مستقل

انجام شود و بزرگسالان نباید آنها را وادار و تهییج به بازی کنند.

با این وجود، واقعیت در بسیاری از مناطق به گونه ای دیگر به نظر می‌رسد.

زمین های بازی حصارکشی شده با داربست های بالارفتن غیرتخیلی و عمدتا نیمه خراب ؛

فضای آزاد کودکان در بسیاری از شهرها این گونه است.

در عین حال من خوشحال و شاکرم که پسرم در راه رفتن به زمین فوتبال چمن مصنوعی ،

توسط ماشین‌ها زیر گرفته نمی‌شود.

براساس تحلیلی که توسط بنیاد کنراد آدناور در سال ۲۰۱۸ انجام شد، سه کودک در آلمان

در سال ۱۹۵۰ توسط یک ماشین زیر گرفته شدند.

در سال ۲۰۱۳  این نسبت به نفع خودروها برعکس شده بود: چهار ماشین به ازای هر کودک.

احتمالاً این روند رو به افزایش است.

کسی که صحیح و سالم به زمین بازی می‌رسد، اغلب باید نه تنها با وسایل خسته کننده ی بازی ،

بلکه با والدین بیش از حد محتاط هم برخورد کند.

ترس زیاد، اعتماد اندک

در تحلیل بنیاد کنراد آدناور آمده است:

 ناشناسی فزاینده و احساس ناامنی در حال افزایش با ترس از دست دادن کنترل، منجر به این

می‌شوند که والدین طبیعتا دیگر قبول نکنند که بازی‌ کنترل نشده در فضای آزاد، در جاده های امن و

عاری از دعوا و درگیری صورت گیرد.

من هم این احساس را می‌شناسم.

وقتی پسرم از جایی بالا می‌رود، من رو برمیگردانم. راهبردی که تا حدی مفید است که من اجازه می‌دهم

او کار خود را انجام دهد ، زیرا کودک در بازی نه تنها در مورد محیط اطراف خود و قوانین آن ،

بلکه در مورد خودش نیز تجربه کسب می‌کند.

من چه کسی هستم؟

چه کار ی می توانم  انجام دهم یا ندهم؟

رناته تسیمر، که محقق ورزشی نیز می باشد، می گوید: بازی تأثیر زیادی روی رشد و پیشرفت فردی

کودک دارد.

کودکان دائماً به صورت بازی امتحان می کنند که چه کارهایی را می توانند انجام دهند و چه کارهایی

ممکن است هنوز نتوانند انجام دهند.

فرآیندهای مهم روانشناختی که از طریق بازی به جریان می‌افتند، تأثیر زیادی روی

اعتماد به نفس دارند.

همبازی ها نیز برای این سفر آزمودن خویش، ضروری هستند.

تسیمر اظهار می‌دارد : ” قوانین ، همکاریها ، هماهنگی ها، بازی با یا علیه یکدیگر ؛ همه اینها

باعث رشد اجتماعی می شوند.”

به گفته این محقق تربیتی، بسیاری از تأثیرات مثبت بازی توسط مطالعات علمی استدلال شده اند.

موقعیتی که می‌تواند احتمالاً حتی بزرگسالان کم تجربه در تعلیم وتربیت را نیز به اهمیت برج

ساخته شده از کنده درخت، قلعه شنی و خانه درختی سست متقاعد سازد.

البته برای مغزی که نسبت به دوران کودکی پرورده تر شده، درک این مسئله که چیزی مانند

بازی ‌کودکانه چه اندازه آموزنده و مهم است و در عین حال می‌تواند بسیار لذت بخش، سرگرم کننده

و شادی بخش باشد، چندان آسان نیست.

من هستم _ اینجا و در لحظه حال

تئو توپه روانشناس مؤسسه ماکس پلانک در لایپزیک مربوط به انسان شناسی تکاملی اظهار می‌دارد:

“در بازی، برای کودکان یادگیری چیزی و یا دستیابی به چیزی اهمیت ندارد.”

هیچ کودکی در مکان بازی برای آمادگی جسمانی، از وسایل بازی بالا نمی‌رود.

بازی کردن همیشه به طور اختیاری است و از خود کودک ناشی می شود.

توپه بیان می‌کند: وقتی کودکان بازی می‌کنند، آنها در اینجا و در لحظه حال و در مبادله مستقیم

با محیط پیرامون خود هستند.

کودک به عنوان مثال با ساختن یک دروازه از کنده درخت، روی محیط اطراف خود اثر می‌گذارد.

به همین منوال محیط اطراف نیز متقابلا روی او اثر می‌گذارد، زیرا اکنون کودک می‌تواند مجسمه ای

را بسازد که می‌تواند از دروازه عبور کند.

توپه می گوید: “این مبادله مداوم با محیط پیرامون فوق‌العاده با ارزش و سودمند است و باعث

آرامش بسیار زیاد و در عین حال تمرکز زیاد می‌شود.” این چیزی است که می‌گذارد کودکان

چیزی بیاموزند.

یادگیری بدون فشار برای انجام دادن

به علاوه برای اثرگذاری روی یادگیری، این مفید است که در بازی هیچ چیزی اهمیت ندارد.

این روانشناس می گوید: اگر یک بازی را ببازم، باز هم می توانم بگویم که این فقط یک بازی بود.

خود را آزمودن، از لحاظ حرکتی و شناختی، امتحان کردن راهبردها و دوباره رد کردن آنها،

خلاق شدن، بازی اینها را ممکن می‌سازد.

توپه اظهار می‌دارد: “برای بزرگسالان بودن در اینجا و  در لحظه حال بسیار دشوار است.”

ما معمولا با افکار خود، نه تنها در کاری که همان موقع در حال انجام آن هستیم، بلکه در همه جا هستیم.

“به همین علت فکر می کنم درک بازی کودکان برای ما بسیار دشوار است.

سرانجام این عدم درک است که باعث می‌شود فضاهای مانور کودکان تهدید شوند و کاهش یابند.

به دنبال قرنطینه کرونا مشخص شد که این موضوع تا چه حد امکان می یابد، چون کودکان به طور

کامل از دسترسی به مکان های بازی و فعالیت محروم شدند.

رناته تسیمر هیچ توافقی برای این اقدامات نداشت.

این محقق علوم تربیتی اظهار می‌دارد: به نظر من، ما ابتدا باید فضای مانور بیشتری را در ذهن خود

ایجاد کنیم. آیا نمی‌توانستیم در این مکان‌ها هم (مانند سوپر مارکت ها) تعداد بچه ها را محدود کنیم؟

درعوض بحث و گفتگو مدتها صرفاً پیرامون تعطیلی و بازگشایی نهادهای آموزشی دور زده است. گویی

یادگیری و بازی با هم ارتباط تنگاتنگی ندارند. گویی بازی کردن یک چیز لوکس است که باید توانایی و بضاعت

آن را داشته باشیم.