یک مطالعه نشان می‌دهد از هر ۳ دختر، ۱ دختر در اواخر نوجوانی ورزش را ترک می‌کند

یک سوم دختران کانادایی در اواخر نوجوانی از ورزش کناره گیری می کنند

یک مطالعه جدید در رابطه با شرکت در ورزش می گوید، دختران نوجوان همچنان نسبت به پسران همسال خود به میزان متفاوتی از ورزش کنارگیری می‌کنند.

گزارشی که توسط سازمان زنان و ورزش کانادا منتشر شد، نشان می دهد که در بین دخترانی که در ورزش شرکت کرده اند، یک سوم دختران در اواخر نوجوانانی، ورزش را ترک می کنند. در مقایسه با آن فقط ۱۰درصد پسران نوجوان ۱۶ تا ۱۸ ساله ورزش را کنار می‌گذارند. بعبارتی دیگر میزان ترک ورزش در پسران نوجوان ۱۶ تا ۱۸ ساله تنها یک دهم است.

رزی مک لنان، دارنده دو مدال طلای ترامپولین زنان در دو دوره المپیک ۲۰۱۲ و ۲۰۱۶  (یکی از وسایل تمرینی ژیمناستیک و شامل پارچه ضخیم و محکمی است که به وسیلهٔ تعدادی فنر از چهار طرف بر یک چارچوب فلزی بسته شده) گفت: «این بسیار نگران کننده و موجب ناراحتی است، چراکه تاحدودی این امر گرایش و روند جدیدی نیست، اما دختران زیادی وجود دارند که ارزش و فایده ورزش و هر آنچه که می‌تواند فراهم آورد و بیاموزد را از دست می‌دهند.»

این بانوی ۳۱ ساله اهل کینگ سیتی انتاریو گفت «ورزش جزء اصلی و الزامی رشد او بوده اما به شکل گیری فردی که امروز است نیز کمک کرده است» «باشگاه ورزش برای من فضایی بود که در آنجا واقعاً راحت بودم. من اجازه داشتم شکست بخورم و دوباره بلند شوم و دوباره تلاش کنم و بیاموزم».

مک لنان گفت «ما یک مربی داشتیم [دیو راس] که از ما حمایت کرد و شور و اشتیاق ما را به ورزش واقعا برانگیخت. ما در آن زمان الگوهای باور نکردنی در ورزشکارانی مانند کارن کاکبورن و بقیه افراد تیم ملی داشتیم که به ما نشان دادند ورزشکاران زن چقدر عالی بوده و ما قادر به چه کاری هستیم».

"Sport isn't necessarily about reaching the pinnacle, for everybody."

۲-time Olympic champ @RosieMacLennan explains why sport is so important for girls: https://t.co/qlUfxuKRFu pic.twitter.com/HXFPKwaHSW

— CBC Olympics (@CBCOlympics) June 11, 2020

طبق این مطالعه، بسیاری از نوجوانان تجربه یکسانی ندارند. میزان مشارکت در ورزش در دختران کانادایی از کودکی به بزرگسالی پیوسته رو به کاهش است، بطوریکه  ۶۲ درصد دختران به هیچ وجه ورزش نمی کنند.

آلیسون سندمیر گراوس، مدیر عامل سازمان زنان و ورزش کانادا گفت «آیا این بسیار ناامید کننده است؟ قطعا بله. وقتی به این فکر می کنیم که این دختران چه مزایایی را که ورزش برای آنها به ارمغان می‌آورد، را از دست می دهند، این دلسرد کننده است. اما من از آن آمار خیلی انگیزه دارم. امیدوارم وقتی مردم این ارقام را می‌بینند، تحت تأثیر آنها قرار نگیرند. ما واقعا امیدواریم که  مردم ببینند و بگویند بیایید برای دخترانمان قدمی برداریم، بیایید ببینیم که کجا را می توانیم بهتر کنیم.»

این نظرسنجی از بیش از ۱۰.۰۰۰ کانادایی (۷۵ درصد دختران و زنان) ۱۳ تا ۶۳ سال توسط IMI International در فوریه ۲۰۲۰ انجام شده است. در حالی که این مطالعه به بررسی روندهای فعلی ورزش می‌پردازد، تمرکز آن بر مشارکت دختران در محدوده سنی ۶-۱۸ سال است. مشارکت ورزشی حداقل یکبار در هفته شامل هر تیم سازمان یافته یا ورزش انفرادی در طی ۱۲ ماه اخیر است. سازمان زنان و ورزش کانادا امیدوار است که این گزارش به افزایش آگاهی و ایجاد تغییر در تدارک برنامه های ورزشی کمک کند.

سندمیر گراوس گفت: «حال دختران خوب و عالی است. بیایید به سیستم نگاه کنیم. امکانات گوناگون بسیار زیادی برای ایجاد تغییر وجود دارد، چه شما پدر و مادر باشید، چه مربی باشید، چه تماشاگر باشید، چه در رسانه کار کنید، چه در حمایت مالی شرکت کار کنید؛ هر کسی در این امر نقشی دارد.» 

برای برخی از والدین، مسئله تنها ثبت نام دخترانشان، به کلاس ورزش، بردن و آوردن آنها یا پرداخت هزینه های آن نیست. این مطالعه نشان داد زمانی که والدین در ورزش نیز فعالیت دارند، احتمال دارد که دختران آنها سه برابر بیشتر  فعال باشند.

عوامل زیادی دختران را از ورزش دور می کند

به گفته سندمیر گراوس، وقتی صحبت از مربیان به میان می‌آید [بسیاری از آنها ممکن است در جامعه و در سطوح مردم عادی، پدر و مادر باشند] آنها می‌توانند به امکانات آموزشی و وسایل برای کمک به فعال نگهداشتن شرکت کنندگان خود، تکیه کنند. درک نیازها و علائق دختران و همچنین موانعی که ممکن است با آنها روبرو شوند، می توانند مفید و مؤثر باشند. 

در این مطالعه یک سوم دختران، اعتماد به نفس پایین، تصور منفی از بدن، عدم داشتن مهارتها و عدم اختیار را به عنوان عوامل جلوگیری از مشارکت آنها در ورزش اعلام کردند.

برخی از دلایل این امر، شامل برنامه های ناکافی برای انعکاس سطح بازی در شهرهای آنها می باشد (به عنوان مثال ورزش منتخب آنها تنها یک تیم رقابتی دارد و گزینه «خانه لیگ» ندارد یا آنها دوست داشتند ورزشی را امتحان کنند، اما آن را در یک سن بالاتر شروع می‌کنند، چگونه آنها عقب افتادگی خود را جبران کنند؟). زندگی در یک منطقه روستایی، مخارج و دین و فرهنگ نیز به عنوان موانع ورزش ذکر شده‌اند.

قابل چشم پوشی نیست که دختران در دوران بلوغ با تغییرات متفاوتی از جمله قاعدگی، تغییرات جسمانی و افزایش خودآگاهی نسبت به همتایان مرد خود روبرو هستند.

مک لنان در مورد مسائل مربوط به تصور از بدن که خصوصا در ورزشی مانند ترامپولین وجود دارند، آگاهی بسیاری دارد، اما او ترس و اضطراب گذشته خود را به گفتگوی متفاوتی مبدل می کند.

او اظهار داشت: «برای من، گفتگوهای صریح و صادقانه با مادرم، هم تیمی هایم و دوستانم در مورد آنچه که احساس می‌کردم و تجربه می کردم، مسئله بود. فکر می کنم این امر به ما کمک کرده تا توانایی مقاومت خود را افزایش دهیم و آرام آرام دریابیم که می توانیم طرز دید خود را نسبت به جسم مان از نو ایجاد کنیم.»

اگر به ورزشکاران زن تیم المپیک کانادا نگاه کنید، آنها به هر شکل و اندازه ای حضور می‌یابند. شما می‌توانید ببینید که یکایک آنها در کاری که انجام می‌دهند نخبه هستند. ما محدود به تعریف مشخصی از چگونگی ظاهر بدن، نیستیم.

ارتباط بین فعالیت جسمانی و داشتن سلامت جسمی، روحی و روانی بهتر، (از مشکلات قلبی قوی گرفته تا کاهش خطر بروز اضطراب و افسردگی) به خوبی شناخته شده است. از نظر اجتماعی، ورزش فرصتهایی را برای مدیریت و موفقیت فراهم می کند. به عنوان نمونه، طبق یک مطالعه جهانی که توسط ارنست و یانگ و ESPNW انجام شده، ۹۴ درصد از رؤسای زن در سطح اجرایی، در ورزش شرکت کرده اند. اگر چه هیچ راه حل فوری وجود ندارد، اما ایجاد آگاهی می تواند به تغییر رفتار کمک کند.

سندمیر گراوس توصیه‌ کرد: «ورزش بانوان را دنبال کنید. ورزش های بانوان را تماشا کنید. مردم هر چه بیشتر به این کار مشغول شوند، برای آن ارزش قائل می‌شوند و به آن توجه می‌کنند. هر چه بیشتر توجه کنند، حمایت و امکانات بیشتری در ورزش‌های بانوان جریان خواهد یافت و این امر به نوع تغییری که ما به دنبال آن هستیم، کمک می‌کند.»

یک سوم دختران کانادایی در اواخر نوجوانی از ورزش کناره گیری می کنند  دختران کانادایی در نوجوانی  دختران کانادایی در نوجوانی  دختران کانادایی در نوجوانی