زنان و دختران ایران یک سال پس از سالگرد قتل مهسا امینی: الان چیزی که دوست دارم می پوشم

حجاب اجباری برای زنان و دختران ایران دیگر جایگاهی ندارد

اعتراضات گسترده ای که پس از قتل مهسا امینی ایران را تکان داد، پس از چند ماه در مواجهه با سرکوب وحشیانه فروکش کرد، اما خشمی که به آنها دامن زد، خاموش نشده است؛ زنان و دختران ایران فقط باید راه‌های جدیدی برای مخالفت با رژیم بیابند.

یک دیپلمات غربی در تهران تخمین می زند که در سراسر کشور به طور متوسط ​​حدود ۲۰ درصد از زنان در حال حاضر با حجاب اختیاری به خیابان ها آمده و قوانین حجاب اجباری جمهوری اسلامی را زیر پا می گذارند.

یک دانشجوی ۲۰ ساله موسیقی در تهران به نام دنیا که از طریق یک پلتفرم رسانه اجتماعی در ارتباط است به من می گوید: از سال گذشته اوضاع خیلی تغییر کرده، او یکی از بسیار، زنان و دختران ایرانی است که اکنون از پوشیدن حجاب اجباری در اماکن عمومی خودداری می کند.

او به من می گوید من هنوز نمی توانم کارهایی را که اکنون جرات انجام آنها را دارم باور کنم، ما بسیار جسورتر و شجاع تر شده‌ایم، با وجود اینکه هر وقت از جلوی پلیس امنیت اخلاق رد می شوم تا حدودی احساس ترس می کنم، اما سرم را بالا می گیرم و وانمود می کنم که آنها را ندیده ام.

اما او تأکید می‌کند که مخالفت‌ها محدود به پایتخت نیست؛ این یک واقعیتی است که فراتر از محدودیت‌های جغرافیایی و فاصله زمانی بین نسل‌ها قرار دارد، این امر به هیچ وجه به تحصیلات بالا و هوش فردی مرتبط نیست، بلکه اساساً هر جوانی که یک گوشی هوشمند در اختیار دارد، دارای این امکان است، به عبارت دیگر، این ویژگی برای همگان دست‌یافتنی است و افراد را به تمامی نقاط، از روستاها تا شهرها می‌رساند.

این دیپلمات اعتراضات ناشی از قتل مهسا امینی را نقطه عطفی بزرگ و پایانی برای رژیم توصیف می‌کند که بیش از چهار دهه تلاش کرده تا نحوه پوشش و رفتار زنان و دختران ایران را کنترل کند.

وی بیان می‌کند: این رژیم به یک خیابان یک طرفه با بن‌بست تبدیل شده و تنها مسئله‌ای که نمی دانیم، طول این خیابان چقدر است.

دنیا می‌گوید که مردم تهران همچنان بیلبوردهای دولتی را با پیام‌های مهسا و زن، زندگی، آزادی روی دیوارها، به ویژه در مترو، پر کرده‌اند و این اعتراضات به شکلی قوی ادامه دارند، دولت تلاش می‌کند این پیام‌ها را پاک کند، اما شعارها همچنان برجا می‌مانند و دوباره ظاهر می‌شوند.

او و دیگر زنانی که با آنها صحبت کردم، تأکید داشتند که این مبارزه تنها به وسیله آنها انجام نمی‌شود؛ بلکه با حمایت بسیاری از مردانی که مشتاق به حمایت از آنها هستند، صورت می‌گیرد، برخی از این مردان حتی لباس‌های بدون آستین و شلوارک می‌پوشند، زیرا استفاده از این نوع پوشاک برای آنها غیرقانونی است.

بهاره، یکی دیگر از زنان، به من از تجربه تازه اش از سپتامبر گذشته می گوید، زمانی که برای اولین بار جرأت کرد روسری خود را در معرض دید دیگران دربیاورد: در آن لحظه، قلبم با سرعت زیاد می‌تپید و این تجربه برایم بسیار هیجان‌انگیز بود. احساس می‌کردم که یک تابوی بزرگ را شکسته‌ام و این به من قدرت می‌دهد، اکنون به اندازه کافی به این موضوع عادت کرده‌ام که حتی دیگر یک روسری را با خود بیرون نمی‌برم.

این عمل پوشاندن روسری تبدیل به نمادی شده که او برای بیان نافرمانی مدنی‌اش استفاده می‌کند، نه تنها به خاطر مخالفت با حجاب اجباری، بلکه به عنوان نمایانگر تضاد با تمامی قوانین دیکتاتوری و تمامی رنجی که مردم ایران در ۴۵ سال گذشته تحمل کرده‌اند، به ویژه مادران و پدرانی که مجبور شده‌اند در مصیبت فرزندان خود علیه اراده شان سیاه‌پوش شوند.

به گفته مژگان ایلانلو، فیلمسازی که در ماه‌های گذشته پس از حذف حجاب اجباری و انتقاد از رژیم به مدت چهار ماه در زندان بود، امکان تعیین دقیق تعداد افرادی که تمایل به پایان جمهوری اسلامی را دارند، وجود ندارد. با این حال، خشم و اعتراض عمومی علیه رژیم و خامنه‌ای در حال گسترش است، او می‌گوید: زنان ایران از مرز ترس فراتر رفته‌اند. 

حساب اینستاگرام او جایی است که به طور مکرر تصاویر بدون حجاب اجباری خود را در ملاء عام منتشر می‌کند؛ او اظهار می‌کند: این یک ماراتن است نه دویدن سریع، و این را با لحظه‌ای مقایسه می‌کند که رزا پارکس از واگذاری صندلی خود به یک مرد سفیدپوست در اتوبوس امتناع کرد و جنبش حقوق مدنی در ایالات متحده را آغاز کرد او تأکید می‌کند که تصمیم به تسلیم نشدن به تنهایی به دلیل نشستن در جایی خاص نیست.

این بیانیه به دیگران اعلام می‌کند: من از شما هیچ ترسی ندارم. به من بنگرید. قدرت در دست من است، ایلانلو اظهار می‌کند که او در حال کار کردن است و نگاه و نگرش مردان نسبت به زنان حتی در بخش‌های محافظه‌کارتر کشور در حال تغییر است.

یک انقلاب اجتماعی در حال حاضر در حال رخ دادن است، او با اعتقاد به این موضوع اظهار می‌کند که جامعه دیگر به دوران قبل از مهسا باز نمی‌گردد، در خیابان‌ها و کوچه‌ها، در مترو و بازار، مردان اکنون به زنان احترام می‌گذارند و شجاعت آنها را تحسین می‌کنند، چیز قابل توجه این است که حتی در شهرهای بسیار مذهبی مانند قم، مشهد و اصفهان نیز زنان دیگر به حجاب اجباری اهمیتی نمی‌دهند.

جاسمین رمزی، معاون سازمان غیردولتی مرکز حقوق بشر در ایران که مقر آن در نیویورک است می گوید، دولت اقدامات خود را کاهش داده، اما مردم ایران حاضر به تسلیم شدن نیستند، ایران همچنان مانند یک وضغیت در حال انفجار است.